Een bekentenis op Facebook (najaar 2011), die nooit serieus werd genomen:
Niets is zo vermoeiend als de omgang met hyperactieve mensen. Zonder te overdrijven kan ik stellen dat er niets anders bestaat dat bij mij leidt tot de totale geestelijke uitputting. Hyperactieve mensen zenden als het ware twee signalen uit, om maar een eigentijdse woordkeuze te gebruiken, en dat doen ze zonder onderbreking: “Ik besta” en “bevestig mijn bestaan.” Het lijkt erop dat ze een onderontwikkeld ego moeten compenseren door de ander voortdurend te bombarderen met hun platvloersheden en de wormstekige vruchten van hun botte geesten.
Ik heb besloten om hyperactieve mensen voortaan openlijk te discrimineren, te vernederen en naar mijn believen lichamelijk te kastijden. Nu zal men mij wel weer gaan verwijten dat ik onredelijk ben, omdat hyperactieve mensen er niets aan kunnen doen dat ze zo zijn. Dat mag waar wezen, maar ik kan er in ieder geval niets aan doen dat hyperactieve mensen voor mij onverdraaglijk zijn. Wat mij rest is de verdediging.