Welke gek is ooit op het idee gekomen om de Rotterdamse Erasmusbrug te vergelijken met een zwaan? Een zwaan straalt elegantie en autonomie uit, de Erasmusbrug disproportie en geknaktheid. Je zou kunnen denken aan de zwaan geschoten door Parzival, geveld door de zuivere naïviteit, maar dat is vast niet de bedoeling.
In Moyland werd ik gewezen op de doeken van een of andere Chinees, zwarte vlakken met allerlei rotzooi erdoorheen. Deze waren getiteld: Water. Op zo’n manier is de Erasmusbrug een zwaan, maar ik geloof niet dat de ontwerper het ding zelf ooit een zwaan genoemd heeft.
Toen de brug destijds na oplevering meteen begon te rammelen in de wind, zag ik dat als een soort existentiële noodkreet van de brug zelf: “Ik besta. Help!” Als een in de lucht gestoken gebroken bot straalt de brug gebrekkigheid uit en als een geknikte fallus lulligheid, of erger nog: gemankeerde lulligheid.
Maar, al zijn de rijstroken aan de smalle kant, iedereen vindt het wel een mooi ding, en dat is toch wat telt. De schepper kan zich met reden steeds weer beroepen op het beeldrecht dat op zijn gedrocht rust.