1981 was het jaar waarin ik naar de middelbare school ging. Ik was zogezegd nog net onschuldig. De strijd tegen het onderwijs, en later tegen de rest van de wereld, moest nog beginnen. Op de radio hoorde je Confidence pour confidence van Jean Schultheis. De radio, dat was ofwel RTL, Radio Luxembourg, ofwel RMC, Radio Monte Carlo — op de lange golf, in mono, ruisend, soms fluitend, met vervormde hoge tonen en gesmoorde bassen. Van RMC kan ik in gedachten de jingles nog oproepen.
Als dat lied van Schultheis klonk ontsnapte er aan mijn vader soms een soort proestende giechel, die hij meteen onderdrukte. Uiteraard vroeg ik om opheldering. Die kreeg ik niet. Ik kon de woorden zelf ook niet plaatsen. Daarvoor had ik te weinig meegemaakt.
Een aantal jaar geleden reed ik van Visé naar Oirsbeek, met een koeltas vol vlees en gevogelte van Delhaize. Op Vivacité hoorde ik ineens die platvloerse pianodreun van Schultheis. Die baggerplaat werd nog steeds gedraaid! Maar nu, bijna drie decennia later, hadden de woorden ineens hun uiterst eenvoudige betekenis gekregen. Ik moet breed hebben gegrijnsd achter het stuur.
De muzikale thuisbasis van Schultheis was ooit het orkest van Raymond Lefèvre, waarvan het repertoire bestond uit mierzoete easy listening en dat zorgdroeg voor de muziek bij films van Louis de Funès. In zijn solocarrière zou Schultheis een geheel eigen weg bewandelen om de populaire muziek verder te banaliseren.
Tegenover de muzikale nietswaardigheid van zijn liedjes staat zijn verbale brilliance, die soms op het eerste gehoor niet eens opvalt en waarmee hij het vrouwelijke deel van de Franstalige wereld tegen zich in het harnas jaagt. Terwijl zijn verschijning op het podium die van een risee is, koppelt hij zijn sadisme aan vertrouwen, net als in de SM-scene. Maar zijn vertrouwen is niet geruststellend. Hij zet het in om het object van zijn begeerte nog verder te vernederen. Vertrouw me! U bent niets voor mij. Sterker nog, u bent niets zonder mij. Hou van me! Ik hou ook van me.
Met de tekst is iets merkwaardigs aan de hand, wat beter te horen dan te zien is. In de gescandeerde coupletten wordt de laatste klank van het hemistichon als eerste klank van het volgende hemistichon herhaald; een vreemd structurerend element waarmee de dichter op zijn toehoorder inhakt. (Zie dit bericht voor een uitleg.)
Paroles: http://www.musikiwi.com/
