Goed, ik ben wel vaker door mijn rug gegaan – die ellende zit in de familie – maar de hevigheid van deze spitaanval was een openbaring voor me. Nooit eerder heb ik ervaren hoe het is om helemaal niets meer te kunnen. Zitten, staan, lopen, autorijden, gedaan was het ermee. Liggen, hangen tegen een bureau en leunen op een bezemsteel gingen redelijk, al trok het bloed uit mijn hoofd weg en liep het pijnzweet me tappelings af. Aankleden ging niet meer. Ja, een overhemd omslaan en een onderbroek staand met die bezemsteel omhoog friemelen. Dat was een klein uur werk.
Gelukkig kon ik na een aantal dagen weer bewegen, onder helse pijnen weliswaar, maar het was het einde van mijn huisarrest. Ik kon me enkele minuten achtereen strompelend voortbewegen en autorijden was weer mogelijk, met de nodige tussenstops.
Bijzonder was dat ik nog wel probleemloos kon neuken. Het is bizar om niets meer goed te kunnen, behalve neuken. Je valt dan als het ware samen met je eigen geslachtsapparaat; de rest doet niet meer mee.
We zijn een maand verder. Zo’n vijf keer per nacht schiet ik wakker van de pijn. Wandelen schijnt goed te zijn onder deze omstandigheden en inmiddels kan ik het bijna een halfuur achtereen, met slechts korte sta-pauzes op het linkerbeen.
Een rondje over de Hingstberg duurt ruim 20 minuten. Perfect om ‘s morgens op gang te komen en het bewegingsapparaat te ontgrendelen. De Hingstberg is geen berg, maar een half afgegraven en beboste zandheuvel aan het einde van de straat. De korte route biedt een veelheid aan landschappelijke variaties; Hoch Elten aan de andere kant van de Rijnvlakte, vergezichten op het Reichswald, het golvende cultuurland achter Nütterden en de jungle van het Naturschutzgebiet in een diepe kuil die naar ik aanneem een voormalige zandafgraving is.
Eerst sleep ik mij als Quasimodo door de straat. Dan komt de boel los en loop ik min of meer normaal. Dan valt het rechterbeen langzaam uit onder scherpe steken in rug en heup. Een korte pauze doet wonderen, en hup, ik kan weer verder. Voordat ik het weet ben ik weer thuis, stort ik mij op het bed of de vloer en verlies ik zwetend en kermend het bewustzijn. Daarna kan ik gewoon aan het werk.
Er zit merkbaar progressie in. De dag komt dat ik weer kwiek over het erf rondhuppel en als een satyr door het woud dans. Ik vraag me alleen niet meer af wanneer dat zal zijn. Ooit.
Als u het gpx-bestand hieronder opent in Google Earth, dan krijgt u de topografie van mijn korte lijdensweg te zien. Ook ziet u dan duidelijk de contouren van de boom die mijn wederopstanding symboliseert.