Van de week at ik in oostelijk Nederland een zogenaamde berenhap. Huisgemaakt. Die specialiteit kende ik zelf enkel als berenklauw en ik was er al heel lang geleden door getraumatiseerd. Toch doen! Samen met snacks als de pikanto gaat het om een soort vergrotende trap van de frikandel. Dat is het transgressiebeginsel in de Nederlandse volksgastronomie: het kan altijd gruwelijker. Goed, de Currywurst getuigt van wansmaak, maar de berenhap getuigt van ontmenselijking. Niet minder dan dat.
Berenhap
//
Ben ik een keer monter en helder van geest genoeg om naar dat stinkende stuk Ersatzmoffrika van je af te reizen met drie kilo eerstekeus diepvriesberenhappen en een verlepte Texacoblumenstrauß voor Polohola in de kofferbak af te reizen krijg je dit. Ja, dat, ja, GOVER THAI-MING IS ALLES DOMME, SOICIALMEDIASUICIDAAL Helfrich! Regel dat want je hebt sinds kerstavond 2009 behalve genoemde goodies nog een voor de gelegenheid door mij even peperduur als opzichtig te manicuren middelvinger en het aanhangige, Hofbräuduftende lichaam in je nabijheid tegoed. Zoveelplethorae prachtigs kortom, dat ik zou willen adviseren om iemand naast je op de bank te hebben zitten om e.e.a. allemaal een beetje in behoren in ontvangst te kunnen nemen. Catch my drift of tabé.
XXX, dFD