Alsem is niet het moeilijkste gewas om te telen. De plant is van nature een pionier, stelt niet veel eisen en is verzot op woeste ledigheid. Op rijkere grond werken we met antiworteldoek om concurrentie tegen te gaan. Dat leidt tot een orgie van alsemgroen.
De door ons begeerde etherische olie van de plant maakt het voor veel parasieten onaantrekkelijk om haar sappen op te zuigen. Ik heb niettemin alsemplanten verorberd zien worden door slakken en rupsen. Ik vraag me oprecht af hoe die beesten zich daarna voelen — maar goed, het komt voor.
In de biotopen waarin wij telen lijkt de bladluis vooralsnog de enige natuurlijke vijand. Veel kwaad doet ze niet. Hooguit remt ze de groei ietwat, wat voor de aromaontwikkeling zo slecht nog niet is. Bovendien is het een decadent klein kreng. Ze zuigt op het zachte weefsel van groeiende toppen. En dan nog alleen wanneer die voldoende uit de wind staan. Wanneer de bloei begint en er alleen hard weefsel overblijft maakt ze zich uit de voeten.
Natuurlijke vijanden van de bladluis zijn bijvoorbeeld de mier en het lieveheersbeestje. Met name de laatste voelt ons op onze velden goed thuis. Om de bladluis toch wat dwars te zitten is de larve van het lieveheersbeestje onze vriend. Deze verslindt in haar eentje zo’n 80 luizen per dag!
