Ik vraag me af in welke mate de populaire cultuur aan mij besteed is, terwijl de reminiscenties van zo’n week van de jaren 80 mijn voorzomerkriebels versterken. Een pedofiel die het ooit op mij voorzien had, toen ik nog een prepuberaal lekker ding was, was een groot liefhebber van Alan Parsons. Hij dacht dat Turn of a Friendly Card over vriendschap ging, maar hij dacht dat alles over vriendschap ging, zelfs zijn eigen geilheid. Niet dat hij mij ook maar één keer onzedig heeft betast — Als ik naar mijn medemens kijk heb ik een zorgwekkend gebrek aan trauma’s.
Eye in the sky? Raar dat ik na bijna 30 jaar nog steeds geen zak van de tekst begrijp. Nog raarder is dat zo’n gezapig nummer goed geschikt blijkt als bumperkleefplaat.