Hoewel het nest waaruit ik voortkom destijds misschien eerder als links-revolutionair dan als gaullistisch te bestempelen was, is er in mijn familie altijd bewondering en sympathie gekoesterd voor Charles de Gaulle. Dat gold zelfs voor telgen uit de Nederlands-royalistische tak. Blijkbaar was het nog niet zo heel lang geleden mogelijk om in Nederland van Franse dingen en grandeur te houden. Dat is niet onopgemerkt gebleven.
Deze week besteedde het Canvas-programma Plat Préféré aandacht aan wat het favoriete gerecht van De Gaulle zou zijn: Poule au pot. Mooier kan het niet. Geen miemelige liflafjes en geen pretentieuze snob-bordeaux, maar een ode aan het oude bourgondische leven, waarvan ik hoop dat er altijd iets van zal blijven bestaan. Een boers gerecht, bereid met uitstekende ingrediënten en natuurlijk de voortreffelijke poulet de Bresse, tricolore, met haar blauwe poten, witte veren, rode kam en lellen. Daarbij wordt geschonken een elegante en gulle Vosne-Romanée. Zo goed kan het leven binnen alle militaire discipline zijn.
“Man ist, was man isst,” zeggen ze hier. Als ik ook maar een greintje nationaal gevoel in mijn donder zou hebben, in plaats van alleen maar antinationaal gevoel, dan zou ik misschien een generaal kunnen zijn. Of zelfs een land kunnen leiden.
Wat een enorme clichékip. Dat wit en die kam! Pfff.
Dat programma lijkt me erg mooi. Ik ben heel benieuwd naar de aflevering over Ian Fleming.
Oh, dat recept van die cliché-poule! Lekkerrr.
Je hebt zojuist de mooiste kip ter wereld een clichékip genoemd. Het is dat ik wat gewend ben van HOLLANDERS, maar anders zou ik je voor straf volstoppen met ALBERT HEIJN-VLEES.
Ik ben geen Hollander, wel een Braba en Braba’s willen altijd het laatste woord hebben. Jij hebt nochtans heerlijk gesmuld van mijn Frans-Heijneriaanse stoofschotel.